Chromodacryorrhoe „czerwone łzy” - ta czerwona wydzielina z oczu niejednokrotnie przyprawiła właściciela o lekkie palpitacje serca i ścisk w żołądku. Czym jest? Czy jest groźna? Czy to faktycznie krew?
Gruczoł Hardera po raz pierwszy został opisany u jelenia szlachetnego, przez szwajcarskiego lekarza Johanna Hardera w 1694 roku. Gruczoły te występują u wszystkich kręgowców (ssaków, ptaków, gadów, płazów), które posiadają trzecią powiekę. Natomiast wyjątkowo duże są u gryzoni i zwierząt kopytnych.
Gruczoł Hardera, jest gruczołem zewnątrz-wydzielniczym. Jego wydzielina zawiera głównie lipidy i ma za zadanie natłuścić oko. Nadmiar spływa do nosa przez kanalik nosowo-łzowy. Stąd zdarza się, że szczur kicha, lub ma wypływ krwistej substancji z nozdrzy. U szczura, oprócz lipidów w wydzielinie, znajdują się melatonina oraz porfiryna. To porfiryna odpowiada za jej czerwoną barwę. Podczas pielęgnacji szczur rozmazuje łapkami wydzielinę wokół nosa, oczu i sierści za uszami, przez co sierść przyjmuje rudo-rdzawy kolor (szczególnie widoczne u jasnych szczurów).
Funkcja porfiryny u szczura nie jest dokładnie poznana. Podejrzewa się, że chroni oko przed nadmiarem światła, ponieważ zauważa się jej większe wydalanie przy ekspozycji na promieniowanie UV i światło niebieskie. Prawdopodobnie reguluje działanie niektórych enzymów w gruczole Hardera (Cardalada i wsp. 1997). Porfiryna u myszoskoczków oraz chomików pełni funkcje feromonów, istnieje możliwość, że podobnie jest u szczurów.
Nadprodukcja porfiryny u szczurów występuję na skutek stresu, bólu, choroby, niedożywienia, lub niewłaściwej diety. Takie zwierzę warto pokazać lekarzowi weterynarii, aby znaleźć przyczynę i wdrożyć właściwe leczenie.
Comments